کاشت ریز تراشه در انسان

در این مقاله به کاشت ریز تراشه در انسان با تکنولوژی RFID که این روزها سر و صدای بسیاری در جهان نیز داشته و در کانون توجه کاربران فضای مجازی و حقیقی قرار گرفته است می‌پردازیم.
این مقاله در دو بخش تهیه گردیده و امیدواریم که مورد پسند شما همراهان همیشگی دقت تجهیز واقع گردد و در جهت بالابردن آگاهی شما عزیزان از دید فناورانه و تکنولوژیکی نسبت به این موضوع سهمی هر چند کوچک داشته باشد.
آنچه مشخص است در دوران پیش رو پیشرفت‌های بسیار زیادی در زمینه تکنولوژی ریز تراشه‌ها شکل گرفته است؛ تخصص و تکنولوژی‌هایی که از نظر علمی، درهای جدیدی را به روی بشر گشوده است. ریز تراشه‌هایی که قابلیت کاشت در بدن انسان را دارند، در واقع نوعی مدار شناسایی یا ترانسپورتر RFID می‌باشد که به وسیله‌ی روکشی از جنس شیشه‌های سیلیکات کاور شده است و در قسمتی از بدن افراد جامعه قابلیت کاشت دارد.
به چیپ‌هایی که امکان کاشت در بدن انسان را دارد شماره شناسه مخصوص و منحصر به فردی تخصیص می‌یابد که به وسیله‌ی این شماره به سایر منابع دیتا و اطلاعات متصل می‌شود. معرفی نامه شخص از قبیل مدارک تشخیص هویت پرونده‌های درمانی و پزشکی، مقادیر و نوع دارو‌های مصرف شده، تاریخچه درمانی و همچنین دارو‌هایی که برای فرد ایجاد آلرژی می‌کند بخشی از مواردی است که در این چیپ‌ها لحاظ می‌گردد.
وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم می‌بینیم که علت و داستان طراحی و کاربرد چیپ‌ها، تکنولوژی جدیدی محسوب نمی‌شود. در واقع، چیپ‌ها در بخش گسترده‌ای از سیستم‌های زندگی بشر امروزی کاربرد دارد. و از تکنولوژی امواج مخابراتی یا همان RIDF بهره می‌برند. تکنولوژی RFID این امکان را برای شما ایجاد می‌کند که قفل اتاق هتل محل اقامت یا منزل و محل کار و درب خودروتان را باز یا قفل کنید یا از آن مانند کارت خرید کارت اعتباری یا هدیه برای خرید وسایل روزمره و مورد نیاز استفاده کنید
وقتی که یک چیپ در بدن فرد جاسازی می‌شود، هم این توانمندی را دارا است که چنین پروسه‌هایی را راحت و مناسب سازماندهی و مدیریت کند و هم می‌تواند جای گذر نامه و سایر اطلاعات شخصی مهم و حساس مثل شماره‌های ملی یا کد‌های اختصاصی فرد را بگیرد.
به عنوان مثال‌، اگر شخصی در حادثه ای مجروح یا مضروب شد و به مراکز درمانی و بیمارستان منتقل شود، تمام اطلاعات شخصی او به وسلیه اسکن ساده در اختیار تیم معالج و کادر درمان خواهد بود. اطلاعاتی از قبیل سوابق پزشکی، گروه خونی فرد، حساسیت‌های دارویی و همچنین شماره‌های اضطراری تماس از این دست اطلاعات خواهد بود.

شرکتی به نام Epicenter که در کشور سوئد مستقر است از چیپ‌های کاشتنی بهره می‌برد. چیپ‌ها برای پرسنل این کمپانی این امکان را فراهم می‌کند که درب‌ها را باز نمایند، یا به وسایلی مانند دستگاه تکثیر دسترسی داشته باشند و با استفاده از این چیپ، هزینه‌های درون سازمانی را پرداخت کنند.
ارتش ایالت متحده هم بر روی این تکنولوژی در حال تحقیق و مطالعه است که در درون بدن افراد شاغل در ارتش و سربازان یک ریز تراشه با تکنولوژی RFID کاشت کند.
تعداد زیادی از متخصصان بر این باورند که دیر یا زود تمام انسان‌ها می‌بایست به نوعی از این چیپ‌های شناسایی انحصاری مجهز شوند. بعضی از محققین این روش را مثبت دانسته و معتقدند که از جرم و جنایت پیشگیری خواهد شد، و در سایر فعالیت و مشارکت‌های اجتماعی مثل زمان برگزاری انتخابات می‌توان از آن بهره برد و در بخش پزشکی اساس انقلاب‌های بسیاری خواهد شد.
شاید شنیدن تجربه شخصی که به طور مستقیم چنین تجربه‌ای را دارد خالی از لطف نباشد. جونز در خصوص روش کاشت چیپ در بدن خود می‌گوید:
فردی که متخصص این کار بود، اول پوست من را در قسمت بین دو انگشت شست و اشاره ماساژ داد و سپس دستم را ضد عفونی کرد. و به من تاکید کرد وقتی که تراشه وارد می‌شود نفس عمیق بکشم. موقع ورود تراشه در دستم دردی را حس کردم، اما این درد در مقایسه با جراحی خیلی کمتر بود. روش کار کردن با این چیپ به شکلی است که می‌بایست مچم را در یک وضعیت غیر معمول تکان دهم تا دستگاه فتوکپی شروع به کار کند و در حالی که برخی افراد که در اطرافم مشتاقانه در حال تماشای این اتفاق بودند، افراد دیگری هم مات و مبهوت به این قضیه نگاه می‌کردند.

اگرچه آن طور که انتظار می‌رفت این چیپ کارایی بالایی ندارد، اما بی‌شک چیپ‌های پیچیده‌تری در آینده نزدیک جایگزین تکنولوژی‌های پوشیدنی مثل مچ بند‌های ورزشی یا دستگاه‌های پرداخت می‌گردد. به صورتی که از این تکنولوژی در آینده نزدیک بصورت بسیار گسترده و در مقیاس جهانی استفاده خواهد شد ولی آیا فرهنگ بشر این تغییر را می‌پذیرد و اجازه خواهد داد که این تکنولوژی‌ها بر روی پوست انسان اضافه گردد یا خیر؟
در ادامه به این می پردازیم که در حال حاضر بخش اعظمی از این تکنولوژی کاشتنی بر اساس تیتانیوم و ترکیبات فولادی خاصی است که خواص ضد زنگ دارند، ساخته شده است. اگرچه این ترکیبات از نظر زیست محیطی عملکرد مناسبی دارند، ولی عمر مفید آن‌ها در بازه 10 الی 15 سال می‌باشد و با گذشت زمان در بدن دریافت کننده فرسوده می‌گردد. و مسئله‌ی دیگر که در زمان حاضر به کار گیری آن‌ها را با سختی و در بعضی موارد غیر ممکن ساخته است به آناتومی بدن انسان مربوط می شود.
اگرچه که این چیپ‌ها بی‌شک توانایی و قابلیت‌های متعددی را به افراد دریافت کننده می‌دهد، ولی از سوی دیگر مشکلاتی مختلفی برای فرد به وجود می‌آورند مثلا وقتی که این چیپ‌ها در بین مفصل‌ها یا استخوان‌ها قرار می‌گیرند، این احتمال هست که به در اثر مرور زمان فاصله‌ای بین استخوان‌ها شکل گیرد و در نتیجه شخص به عمل جراحی دیگری نیاز پیدا کند اما دستاورد‌های تازه پژوهشگران و محققان نشان برای رفع چنین موارد و مشکلاتی راه حلی وجود خواهد داشت اگرچه ممکن است دست یابی و اجرای این راه حل‌های جدید مستلزم گذشت و صرف مقدار بیشتری زمان باشد. در ادامه بحث در مقاله بعدی همراه ما باشید.